رابطه علّی هویت سردرگم، خودکارآمدی و هوش اخلاقی با آمادگی به اعتیاد از طریق میانجی گری هیجان خواهی در دانشجویان پسر دانشگاه شهید چمران اهواز

هدف پژوهش حاضر آزمون الگوی رابطه علّی هویت سردرگم، خودکارآمدی و هوش اخلاقی با آمادگی به اعتیاد از طریق میانجیگری هیجان خواهی در دانشجویان پسر دانشگاه شهید چمران اهواز بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانشجویان پسر دانشگاه شهید چمران اهواز بودند که از بین آن ها، با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای، نمونه ای 300 نفری انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه سبک های هویت بروزنسکی، مقیاس خودکارآمدی عمومی شوارتز و جروسلم، پرسشنامه هوش اخلاقی لنیک و کیل، پرسشنامه هیجان خواهی آرنت و مقیاس آمادگی به اعتیاد زرگر استفاده شد. ارزیابی الگوی پیشنهادی با استفاده از تحلیل مسیر انجام گرفت. نتایج نشان داد که در کل نمونه، تمامی ضرایب مسیر بین متغیرها، از لحاظ آماری معنی دار بودند. به علاوه مسیرهای مستقیم هویت سردرگم، خودکارآمدی، هوش اخلاقی و هیجان خواهی به آمادگی به اعتیاد به لحاظ آماری معنی دار بودند. هم چنین مسیرهای مستقیم هویت سردرگم، خودکارآمدی و هوش اخلاقی به هیجان خواهی نیز معنی دار بودند. از سوی دیگر، نتایج نشان داد رابطه غیرمستقیم هویت سردرگم، خودکارآمدی و هوش اخلاقی با آمادگی به اعتیاد از طریق هیجانخواهی معنی دار بودند.